Mijn naam is Shahera el Katib en ik ben GZ-psycholoog van beroep en moeder van twee prachtige jongens. Mijn carrière is ooit begonnen met een MAVO advies omdat ik dyslectisch ben en hierdoor niet goed was in grammatica en spelling. 

Na vele omwegen wist ik de Universiteit van Utrecht te bereiken en begon mijn loopbaan binnen de psychologie. Na het afronden van mijn master kwam ik als basispsycholoog het werkveld binnen van de interculturele psychiatrie. Ik zag veel mensen met een grote verscheidenheid aan klachten, maar wat mij al snel begon op te vallen was de harde scheiding tussen lichaam en geest. Toch melden veel cliënten lichamelijke spanningsklachten, maar hier werd weinig mee gedaan. Na zeven jaar werken binnen de interculturele geestelijke gezondheidszorg en het starten van mijn postdoctorale opleiding, werd ik moeder van mijn eerste kindje. De wondere wereld van moederschap was een bijzondere en waardevolle toevoeging aan mijn leven. 

Inmiddels had ik de overstap gemaakt naar de reguliere GGZ en ben inmiddels alweer zeven jaar werkzaam bij een grote landelijke organisatie. Na ruim 10 jaar werkervaring binnen de GGZ stond een punt opvallend op de voorgrond: het reguliere zorgaanbod, zoals vereist door de zorgverzekeraar, geeft maar heel beperkte resultaten. Terugkijkend hierop kwam ik tot de volgende conclusie: eigenlijk niet zo raar. Waarom? Laat ik dat uitleggen door het volgende voorbeeld: een cliënt meldt zich aan met paniekaanvallen in de supermarkt, hierdoor gaat deze cliënt niet meer naar de supermarkt. Maar begint echter te merken dat de paniekaanvallen nu ook beginnen voor te komen op werk en dit is reden om toch hulp te gaan zoeken. Volgens de reguliere richtlijnen zou cognitieve gedragstherapie (CGT) de eerste keuze zijn. Dit betekent dat de cliënt de opdracht krijgt om toch naar de supermarkt te gaan en helpende gedachten te formuleren en dit te oefenen tot de angst is uitgedoofd. In de regel blijkt dit zeer veel te vragen van cliënten en lukt het merendeel van de cliënten niet om deze opdrachten vaak genoeg uit te voeren tot de angst is uitgedoofd. Eerder zien we een korte afname van klachten en dan keert de angst weer net zo hard terug. Herkenbaar?

Wanneer mensen angst ervaren gaat er een heel oud deel van onze hersenen aan die verantwoordelijk is voor onze overleving: de zogenaamde vechten & vluchten reactie. Wanneer deze reactie geactiveerd is, moet er supersnel en op onbewust niveau worden bepaald wat het gevaar is en hoe hierop te reageren. Onze bewuste denkvermogens worden dan onderdrukt omwille van onze overleving. Maar wat gebeurt er nou als dit proces te lang doorgaat? Dan ontwikkelen zich paniekklachten. En dan gaan wij als behandelaars van iemand vragen, die in een staat van “vechten of vluchten” verkeerd, om te gaan nadenken over meer helpende gedachten. Dit terwijl alles wat je hoofd en je lijf zeggen is: vlucht! of vecht! of bevries! Niet zo heel raar dat dit te veel vraagt van de meeste mensen als onze biologie precies het tegenovergestelde van ons vraagt. 

Ooit ben ik mijn opleiding begonnen omdat ik mensen wilde helpen, al heel snel kreeg ik te horen dat we blij moesten zijn met de “kleine stapjes”. Nu ligt de vraag op tafel “wat is er mis met deze cliënt?” als CGT niet aanslaat. Punten die er voor mij als mens en als hulpverlener niet opgaan. Dus ik ben verder gaan zoeken, over onze landsgrenzen heen en tot ik een antwoord zou vinden. Op deze reis heb ik William Bolle leren kennen en samen hebben wij antwoorden gevonden die wij graag met je willen delen. Want het antwoord ligt erin dat we het hoofd en daarmee ook het lijf weer terug moeten gaan brengen in een staat van veiligheid. Pas wanneer wij een in staat van veiligheid verkeren kunnen we leren, ontwikkelen, verbinden met anderen en kunnen we gelukkig zijn.

Lees verder in ons aanbod over hoe we dit combineren met andere therapieën.